Tworząc, nadajesz specyficzną melodię swojemu życiu.
Malując obraz, komponując muzykę, pstrykając fotki, pisząc – psujesz…
Przez cały ten czas psujesz siebie… spalasz swoje komórki mózgowe w zaangażowanym wysiłku tworzenia, w intensywnym spotkaniu z obiektem natchnienia.
Tworzysz jednocześnie siebie – swoją wrażliwość, świadomość, podziw dla świata, codzienny upór w chęci do życia.
Ośmielasz się zawsze na wyrachowane zepsucie pewnej cząstki rzeczywistości, aby powstało nowe zachwycające COŚ, co ci w duszy gra, albo wychodzi spod palców nie do końca jeszcze uświadomione.
Picasso zauważył: „Każdy akt tworzenia jest w pierwszym rzędzie aktem zniszczenia”.
Ale nie miej wyrzutów sumienia z powodu zniszczeń, ponieważ to one właśnie pozwalają twojej wyobraźni działać.
Bez zniszczenia nie możesz tworzyć, tak, jak nie możesz żyć bez popełnienia błędów i nie możesz mocno kochać, bez poznania smaku nienawiści…
Zrób to i zniszcz lalkę!
Potnij jej piękną sukienkę nożyczkami, gdy masz inną wizję tej szatki i przyszyj oderwanego ze sweterka guzika w niespodziewanym miejscu.
Połam młotkiem samochodzik, bo przecież musisz dostać się do jego wnętrza, aby wydostać stamtąd potrzebne ci elementy wyposażenia do wymyślonej machiny.
Zepsuj i stwórz na nowo – tak, jak lubisz, tak, jak ci podpowiada instynkt twórczy!
Instynkt samozachowawczy!
Zepsuj swoje życie, ale stwórz je na nowo!
Wpisz siebie w okładki nowej książki, w oprawę własnego sumienia.
Nie ignoruj strachu, tylko zepsuj go, stwarzając na jego podstawie wizję nowej rzeczywistości!

Więc… czy masz odwagę psucia?
Masz odwagę życia?

Rysunek erotyczny z podtekstem.
Format A4 / kredki, cienkopis.